เมื่อปลายสมัยกรุงศรีอยุธยาของไทย พระเจ้ากรุงเวียงจันทน์ พระนามว่า “สุริยวงศา ธรรมธิราชบรมพิธ” ได้เสด็จสวรรคต พญาแสนเมือง ได้ตั้งตนเป็นผู้สำเร็จราชการ ทำให้เชื้อพระวงค์ต้องหนีออกกรุงเวียงจันทน์ เพราะกลัวพระราชภัย “เจ้าปางคำ” ได้อพยพผู้คนข้ามแม่น้ำโขง มาตั้งเมืองใหม่ที่หนองบัวลำภู และเปลี่ยนชื่อเป็น “นครเขื่อนขันธ์กาบแก้วบัวบาน” ส่วนองค์หล่อหนีไปเมืองเว้ (ในเวียดนาม) ต่อมาองค์หล่อซึ่งได้รับการช่วยเหลือจากเวียดนาม ได้ยึดเวียงจันทน์คืน และสถาปนาขึ้นเป็นกษัตริย์พระนามว่า พระเจ้าไชยเชษฐาธิราช ที่ 2 จวบจนกระทั่งสินราชกาลของพระองค์ ก็ได้ทำการยึดอำนาจการปกครองอีกครั้งหนึ่ง รัชทายาทของพระองค์ คือ องค์บุญ ได้หลบหนีไปอยู่นครเขื่อนขันธ์กาบแก้วบัวบานกับเจ้าปางคำนานหลายปี จนกระทั่งเจ้าปางคำถึงแก่ทิวงคต เจ้าพระตาซึ่งเป็นบุตรเจ้าคำกับพระวอผู้เป็นหลาน ได้นำกำลังเข้ารบ ยืดเมืองเวียงจันทน์คืน แล้วได้สถาปนาองค์บุญขึ้นเป็นกษัตริย์พระนามว่า พระเจ้าสิริบุญสาร ในภายหลังพระเจ้าสิริบุญสารเกิดความหวาดระแวงพระเจ้าตา และพระเจ้าวอ เนื่องจากมีคนเคารพนับถือมากตลอดจนมีกำลังทหารจำนวนมากจนเป็นเหตุให้เกิดสงครามขึ้นอีก นำไปสู่การอพยพครั้งใหญ่ (ประมาณ พ.ศ. 2314) ผู้คนกลุ่มนี้ได้มาหลบซ่อนอยู่ในบริเวณดงอาฮาม และได้ตั้งบ้านเรือน อันประกอบด้วย บ้านเหล่า บ้านเผิ่ง และบ้านเค็ง โดยเฉพาะบ้านถิ่น มีผู้คนอาศัยมากที่สุด จึงได้มีการสร้างวัด สร้างพระพุทธรูป และสร้างโบสถ แต่ต่อมาเกิดขาดแคลนน้ำดื่มน้ำใช้ ประกอบกับหวาดกลัวภัยจากการตามล่า ของพระเจ้ากรุงเวียงจันทน์ (พระเจ้าสิริบุญสาร) และภัยจากโรคระบาด ราษฎรส่วนหนึ่ง จึงได้อพยพไปอยู่ที่บ้านสิงห์  และอีกส่วนหนึ่งนำโดยเจ้าคำอพยพไปอยู่บ้านโพธิ์ไทร ทำให้บริเวณนี้ (วัดอาฮาม) เป็นผู้บ้านร้าง คงเหลือไว้เพียงพระพุทธรูป และโบสถ์อย่างเช่นปัจจุบัน